To jest ta chwila, kiedy zastanawiam się, co jest ze mną nie tak. Minęło jakieś półtora roku i powinnam już sobie darować myślenie o byłym. Jednak z uporem maniaka śledzę jego losy poprzez media społecznościowe. Poblokowałam go, a i tak zaglądam. To jest już męczące i chciałabym z tym skończyć. Przecież mogę cieszyć się życiem i być szczęśliwą bez jego cienia. Może w tym roku ogarnę się. Poukładam siebie. Posklejam się.
Zaczęłam się zastanawiać, co jeśli to przez moje zaburzenia ten związek się rozpadł? Co jeśli to ja? Może powinnam udać się gdzieś i obadać? Dlaczego tak latem tryskałam energią, żeby teraz jej nie mieć? Czy to nie przypadkiem borderline? Może powinnam zostawić do oceny ekspertom.
Tak jest. Nie mam ochoty na nic. Wszystko jest coraz bardziej beznadziejne. Na ludzi patrzeć nie mogę, pomimo tego że przejmuję się nad wyraz ich opinią. Jest po północy, ale nie wiem, czy zasnę. Postaram się. Zobaczymy, co z tego wyjdzie.
N.